Mikrokinezyterapia – o metodzie
Mikrokinezyterapia to metoda rehabilitacji, która wywodzi się z embriologii, osteopatii, neurobiologii, filogenezy, organogenezy, neurobiologii i kinezyterapii.
Nazwa „mikrokinezyterapia” pochodzi z połączenia znaczeń słów: „micro” – mały, „kinesi” – ruch i „terapie” – leczenie, co znaczy „leczenie małym ruchem”.
Historia mikrokinezyterapii rozpoczęła się w 1980 roku, kiedy Daniel Grosjean i Patrice Benini, francuscy fizjoterapeuci, rozpoczęli pracę nad autorską metodą terapeutyczną.
Ludzkie ciało posiada niezwykłą zdolność do zapisywania na poziomie komórkowym wszystkich doznanych urazów fizycznych (np. złamania czy skręcenie stawu), emocjonalnych (traumatyczne przeżycia o różnych przyczynach) środowiskowych (wysoka i niska temperatura, natężenie dźwięku, wilgotność) oraz infekcyjnych (za które odpowiedzialne są bakterie i wirusy). Ich destrukcyjne oddziaływanie zaburza pracę organizmu i osłabia go.
Podstawową rolą mikrokinezyterapii jest aktywacja mechanizmów uruchamiających systemy naprawcze w ciele człowieka. Metoda stosowana jest przez lekarzy oraz fizjoterapeutów.
Na czym polega zabieg?/ Specyfika zabiegu
Delikatne badanie palpacyjne, czyli mikropalpacja, pozwala odnaleźć blizny patogenne. Takie blizny to wynik urazu, który zakłócił rytm życiowy tkanek.
W oparciu o precyzyjnie sporządzone mapy ciała mikrokinezyterapeuta lokalizuje najsilniejsze zablokowania, które następnie delikatnie uciska. Dotyk powoduje przesłanie bodźca przez układ nerwowy do kory mózgowej. W odpowiedzi powstaje impuls, który usuwa z ciała napięcia powodujące skurcze i dolegliwości bólowe.
Niezwykle ciekawym w mikrokinezyterapii jest to, że mięśnie tworzą ze sobą tzw. łańcuchy mięśniowe. W przypadku kontuzji blokada jednego z mięśni w danym łańcuchu będzie wpływała na pozostałe, osłabiając je. Łańcuchy mięśniowe są połączone z wybranymi organami wewnętrznymi. Nieprawidłowe działanie jednego z organów będzie miało negatywny wpływ na wszystkie mięśnie w danym łańcuchu i odwrotnie.
Przebieg zabiegu
Przed zabiegiem pacjent krótko informuje o swoich dolegliwościach.
W trakcie mikrokinezyterapii jest ubrany, leży na stole do masażu. Delikatne głaskanie wystarcza, by odnaleźć nagromadzone w ciele zablokowania.
Zabieg jest bezbolesny, trwa od około 20 do około 50 minut, następna terapia proponowana jest zwykle po około dwóch tygodniach.
Standardowo potrzebne są dwa lub trzy spotkania.
W przypadku chorób przewlekłych ilość potrzebnych zabiegów ustala się indywidualnie.
Efekty zabiegu
Delikatne rozciągnięcie mięśnia rozluźnia go i umożliwia przywrócenie jego naturalnej pracy. Kluczowe jest odnalezienie zablokowania, a następnie przeprowadzenie stymulacji. W jej wyniku organizm zostanie pobudzony do regeneracji zablokowanych obszarów.
Celem zabiegu jest uwolnienie pacjenta od fizycznych i psychicznych napięć oraz bólu. Wykorzystane zostaje powiązanie skóry z danym mięśniem, kręgiem, błoną śluzową lub nerwem. Mikrokinezyterapia pozwala skutecznie uwolnić się od urazów nabytych w ciągu całego życia, także w okresie płodowym. Po zabiegu pacjent odczuwa rozluźnienie, a jego ciało dochodzi do stanu równowagi w czasie 2-5 dni.
Mikrokinezyterapia a układ nerwowy
Podczas terapii zwraca się także uwagę na urazy, które pochodzą z psychiki pacjenta. Jest ona bardzo ważna, ponieważ często dolegliwości ciała powodowane są traumatycznymi przeżyciami z przeszłości ( np. utrata bliskiej osoby, wypadek samochodowy, zwolnienie z pracy). Takie urazy potrafią zaburzyć funkcjonowanie komórek lub tkanek i negatywnie wpłynąć na proces ich regeneracji,
Mikrokinezyterapia jest metodą neurofizjologiczną, więc regeneruje ona ciało człowieka poprzez układ nerwowy. Powoduje rozluźnienie napięć, z którymi pacjent przyszedł do terapeuty.
Najważniejsze wskazania do zabiegu
Mikrokinezyterapia pomaga w przypadkach:
- bólów głowy (w tym migren);
- bólów kręgosłupa i stawów;
- stanów zwyrodnieniowych i pourazowych;
- zaburzeń wzroku, słuchu, równowagi;
- zwichnięć i skręceń;
- schorzeń ucha środkowego i zatok przynosowych;
- problemów ze snem;
- szumów w uszach;
- napiętych mięśni;
- skoliozy lub asymetrii;
- dolegliwości kobiecych, problemów z płodnością;
- dysfunkcji narządów ruchu i organów wewnętrznych;
- zaburzeń emocjonalnych, mentalnych, rozwojowych;
- zaburzeń w działaniu układu pokarmowego;
- rekonwalescencji po operacjach;
- kłopotów z pamięcią;
- alergii;
- szoku poporodowego;
- objawów bólowych o nieustalonych przyczynach (brak odzwierciedlenia w badaniach lekarskich).
Mikrokinezyterapia może być stosowana bez względu na wiek pacjenta, w tym u kobiet w ciąży, niemowląt oraz osób z nieznacznym niedorozwojem umysłowym. Zabieg sprawdza się także jako forma prewencji, nie posiada skutków ubocznych. Jedynym przeciwwskazaniem do stosowania mikrokinezyterapii są ostre zaburzenia psychiczne